Shkruan Miranda Haxhia

Në fshatin ku u rrita, buka e misrit ishte armiku im kryesor. Nuk u mësova dot me të. As kur e bënte mamaja me vaj e kripë të skuqur në fultere, as kur e thekte, as kur e përsheshte. Më mblidhej një gjarpër në stomak dhe më vinte në grykë. Sidomos buka me misër gjeorgjian, një misër i verdhë, i hidhur, që as derrat nuk e hanin dot.
Ishte zakon që, kur mbaroje gjimnazin, do të fejoheshe. Ndryshe, quheshe e mbetur. Ishte një çupë, e mirë fort, e hijshme, shtatlartë, sapo kishte shkelur njëzet e pesë dhe të gjithë fshatarët e mbanin në gojë: “Ja, Mbaresa, mbeti, korba ajo!” dhe mua më kishin zënë ethet e fejesës, megjithëse, dy muaj kisha që kisha marrë dëftesën e gjimnazit. Dhe dëgjoja fshehurazi ndonjë gjysmë fjale, kur fliste babi me mamanë. Kuptohej, po të hynte një njeri në shtëpi, mund të kishte sjellë ndonjë kumt. Nuk e di si rrodhën gjërat…

Xhaxhai im jetonte në qytet. Unë kisha qenë njëherë në shtëpinë e tij, kur isha e vogël, por nga ai udhëtim, mbaja mend që humba derën, pasi ato shkallë e ato kate më dukeshin kaq të ngatërruara, sa qyteti m’u bë një ëndërr e keqe. Kur dëgjova që xhaxhi kishte menduar “diçka” për të mirën time, pyetja që i bëra vetes ishte: “Çfarë buke hanë? Misri, apo gruri?”, se kisha dëgjuar që kishte vende, ku hahej tre muaj bukë gruri dhe nëntë muaj bukë misri.
Unë do të fejohesha në qytet edhe për inat të shitëseve të bukës së qytetit ku bëra shkollën. Sa herë dilja nga mësimi, duhej të blija bukë gruri në dyqan. Ajo, sapo më dallonte, më hidhte një shikim gjithë neveri e më thoshte: “Hajt’ dil nga dera, shko bli në fshatin tënd bukë! Këtë zanat ke ti, çdo ditë!”Ai turpërim nuk më është hequr nga kujtesa, edhe emrin ia mbaj mend asaj shitëses. E quanin Vita. Ishte e tmerrshme. Kur ishte turni i saj, më mirë të mos kaloje në atë rrugë.

Pastaj ndodhi. U fejova dhe pas një viti u martova. Në fillim më pëlqeu buka, pastaj njerëzit, pastaj mësova të mos humbitja nëpër dyert e kateve, pastaj u mësova me rrugën e madhe të asfaltuar. Ah, e harrova, mësova të rri me shapka nëpër shtëpi, se atje ku qeshë rritur, bridhja zbathur tërë ditën e pesë herë në javë, ulesha për të hequr gjembat dhe ferrat që më kishin sulmuar në shollin e këmbëve.

Një ditë, kur po kaloja në një rrugicë për të shkuar në shtëpinë e burrit, pashë një çun të vogël, ndonja 12 vjeç që rrinte pas murit, afër dyqanit të bukës ku shiste Mariana, shitësja e famshme. Dëgjova një zë lutës, që m’u bë sikur kishte dalë nga goja ime e një kohe tjetër: “O teta, do të më blesh një bukë gruri?” U drodha. Më erdhi kaq keq, sa nuk di ta përshkruaj. Ia mora lekët, u futa brenda dhe i bleva një bukë. Shitësja veç më buzëqeshi. Isha bërë qytetare. Dola. Ia dhashë bukën djalit dhe i thashë: “Eja të tregoj ku e kam shtëpinë. Kur të vish për të blerë bukë, më thirr që nga oborri. Dhe unë do të zbres me vrap.”
“Po kam frikë se do të ngatërrohem e do të humbas!” - tha i vogli. Mirë, - i thashë,- çdo ditë në orën tre pasdreke, unë do të kaloj këtu. Po të gjeta, do ta blej unë bukën.”
Shkova shumë ditë me radhë tek ai cep muri, por nuk e ndesha më atë fytyrë të vogël, atë zë që lutej për një bukë gruri…

© REVISTA TEUTA. Të gjitha të drejtat janë të rezervuara.