Antigona Qena Kaçaniku

Fillova të punoja nga mosha 16 vjeçe në Radio Prishtinë, pastaj vazhdova në TV të Prishtinës, si folëse, moderatore, gazetare e autore e emisioneve kulturore. Me ndërprerjen e punës së Televizionit të Prishtinës, mbajta lidhjen me redaksinë tonë në Televizionin Shqiptar, si korrespondente nga Norvegjia, ku me tim burrë e djemtë tanë, i kaluam 17 vjet të mërgimit, me punë ndër më të ndryshmet, por edhe me një radio-program në gjuhën shqipe. Me t’u kthyer në Prishtinë, rifillova rrugëtimin profesional, me po të njëjtin vullnet, pavarësisht nga rrethanat e ndryshuara, duke u kapur për fijet e këputura të së kaluarës, për ta kthyer në të sotmen madhështinë e vlerën, duke iu kundërvënë erërave, që përherë zmbrapsën hapat e shkelur të krijuesve tanë në këtë hapësirë. E gjithë kësaj i shtoj se i këndova këngët e shpirtit, e hoqa pluhurin e harresës, ndava miqësinë e sinqertë në valët radiofonike dhe i ngjita copat e thyera në memorien e kohës. Ky shteg i kaluar, ishte sa i rëndë po aq edhe i bukur, krejtësisht i posaçëm, e bindur se meriton të pensionohesh, t’i përkushtohesh vetvetes, që në vrazhdësi të përditshmërisë së lënduar kosovare, fjala pensionim fiton krejtësisht një konotacion tjetër, ngase është shumë i pavlerësuar dhe disi i përçmuar, gjersa ishte dashur të jetë, si në gjithë botën, fazë e re e jetës, e plotësuar me përvojë, mençuri, mësime e përjetime, kohë kur më në fund e di se çka do dhe çka ende mund të të plotësojë e të të pasurojë dhe për çka, vendi yt, të cilit ia dhurove mundin e aftësinë punuese, ta kthen me shpërblim të merituar.

...Asgjë nuk e gjunjëzon shpirtin më shumë se varfëria
Megjithatë, nuk duhet helmuar vetja me zhgënjime, përkundrazi, duhet gjetur shtigje të reja, për t’i zaptuar e për t`i përjetuar, secili në mënyrë të veten, varësisht nga dëshira e mundësia.
Kështu, për mua, si në një mozaik i paplotësuar, ekziston edhe një copëz që dua ta gjejë vendin e vet, e kjo është dëshira e natyrës sime aventuriere, që më shtyn të udhëtoj e të hulumtoj, së pari, gjerë e gjatë, këtë Evropën e vjetër, e pastaj horizontet e reja, të rrugëtimeve befasuese. E bukura e kësaj, që në këtë kohë të mundësisë së qasjes në internet, me forma të ndryshme, këtë udhëpërshkrim mund ta shpalos e ta ndaj me publikun, si bashkudhëtarin e këtij shtegtimi. Por, edhe më e bukura qëndron në faktin se, do ta kem me vete atë, që në çdo cep të botës, më bën të ndihem se jam në vatrën e shtëpisë.
Dhe ja, pra, kur jam para pensionimit, nga gushti i këtij viti, kur, krahas punës shumëvjeçare, palosen edhe përjetimet nga ditët e rinisë, të dashurisë, të shqetësimeve e të shpresave martesore, çastet magjepsëse të të qenit prind, përshtatjes së hapave në rrymimet e përbashkëta, sa të shkujdesur aq edhe të bukur. E gjitha, si një roman me kaptina mbresëlënëse, të shkrira me shpejtësi marramendëse, duke kuptuar se je e privilegjuar, ndryshe nga shumë të tjerë, që nuk pritën ta gëzonin kohën e pensionimit. Prandaj, nuk duhet zymtuar kjo arritje, ngase vërtet është koha që të lumturohet çdo sekondë e tiktakut jetësor. Koha që t’i gëzosh të gjitha gjërat, për të cilat nuk kishe mundësi, sa ishe e punësuar, t’i lexosh librat e palexuar, të pikturosh ndjenjat e fshehura, të frymosh me ritmin e melodive të dashura, t`i vizitosh vendet e papara, t’i përtëritësh shoqëritë e harruara, të arnosh kujtimet e plasaritura...

Koha që të shijosh pjekurinë e pasurinë shpirtërore, si parakusht i lirisë së plotë personale
Megjithatë, më duket nga pak surreale, të kthehem prapa e të shikoj veten kur isha vajzë e re, që me llastim i qasej jetës, ngase ende në damarët e mi pulson mu ajo vajzë tekanjoze, që vraponte e ngazëllyer e këmbëzbathur nëpër barin e njomë rinor, shpresoj se ajo do të vazhdojë vrapin, sado të ngadalësuar, për sa të frymëzohet nga dashuria e njeriut të zemrës, kësaj zemre të ndarë në dysh, nga çasti i lindjes së fëmijëve, për lumturinë e të cilëve përherë frymon.
Prandaj, vazhdoj të besoj se jam ende po ajo vajzë, që ndiente drithërima nga një shikim, e përvetësuar për jetë nga një fjali, që ende i gëzohet përkëdheljes dhe lufton guximshëm me shuplakat e jetës, sado që sot, ajo vajzë e shikon veten në pasqyrë, e habitur se si kaloi aq shpejt i gjithë ky rrugëtim, duke provuar t’i vërë vulë kujtese çdo rrudhe që paloset butësisht në fytyrë e ta kthejë në buzët e fishkura atë njomësi të mbetur diku larg, gjatë çalimeve nëpër shtigje.
Sigurisht se nuk bën të lejojmë që në valët e jetës, mu tash, kur fillon të qetësohet lundrimi, t’i zgjojmë dallgët e mëdha, me frymëzim e kurajë për caqe të reja, t’i lumturojmë ditët e vjeshtës jetësore, kur çdo gjethe e vyshkur kujton e falënderon për aromën rinore.
Duke uruar edhe të tjerët, që arritën të mbushin kupën plot, sado e hidhur nganjëherë në pastë qenë, është mrekulli që s`mund të përsëritet. Le ta gëzojmë me shëndet, e ta shijojmë së bashku me ata, që janë arsye e zgjimeve tona mëngjesore.
 

© REVISTA TEUTA. Të gjitha të drejtat janë të rezervuara.