Kujtimi për mësuesen e parë!

Meqë banonim në lagjen Aktashi në Prishtinë, shkolla ime ishte "Naim Frashëri", që asokohe quhej "Vladimir Nazor". Kur ecja ngadalë, ishte shtatë minuta larg. Mësuesja, Nafije Deva, na bëri rresht për dy në oborrin e shkollës dhe na priu deri te klasa jonë I/3. Isha shumë i gëzuar, por edhe i druajtur disi. Në fëmijërinë parashkollore nuk kisha shkuar në çerdhe, pra në kopsht fëmijësh, dhe tash përnjëherë isha në këtë det fëmijësh, me çanta në dorë e në shpinë. Në orën 10:35 u ngjitëm shkallëve për në katin e dytë. Po hynim në klasën tonë. Para meje u shpalos një varg i gjatë, sa i tërë muri i klasës, me dritare të mëdha, prej nga depërtonte aq shumë dritë.

Ditën e parë jam mërzitur, por nuk kam qarë. Mundohesha t`i kujtoja të gjitha porositë e nënës. Nëna ishte ajo që më dërgoi në shkollë. Ajo ishte mësimdhënëse në shkollën e mesme teknike. Kështu që, ditën e parë në shkollë, njëra mësuese më dorëzoi te tjetra.
Kisha të veshur pantallona ngjyrë të çelur, atlete, këmishë dhe një xhemper të hollë. Atë ditë isha zgjuar shumë herët. Aq shumë isha i lumtur, që kishte nisur kjo ditë, por me padurim e prisja edhe fundin e saj që të çlirohesha nga shqetësimi që më kishte kapluar.
Isha i afërt me të dy prindërit. Ma shpjegonin e ma përshkruanin gjerë e gjatë shkollën, mësuesen dhe nxënësit e tjerë. Se si duhet të mësoj shumë dhe të kem gjithfarë lloj kujdesjesh. Kur lodheshin me sqarimet dhe rrëfimet e tyre, atëherë unë nisja me pyetjet e mia të pafundme, derisa ata lodheshin për së dyti dhe thoshin që kanë edhe punë të tjera, sepse ora vajti vonë.
Nuk mund të them që kam pasur ndonjë ide të saktë se çfarë do të bëhesha kur të rritesha. Por, e di që teatri shtëpiak, kur luanim me vëllanë tim, që ishte gati dy vjet më i ri se unë, dominohej prej tri personazheve: marinarit, minatorit dhe astronautit.

Si ishte mësuesja ime? Edhe shumë e afërt, edhe shumë e rreptë. Dhe shumë mirë që ishte kështu. Besoj që kombinimi i mençur i dashurisë me disiplinën është vendimtar për fëmijët dhe nxënësit. Të gjithë ne, nxënësit e klasës I/3, mendonim që Nafije Deva ishte mësuesja më e mirë jo vetëm në shkollën tonë. Unë edhe sot mendoj kështu.

Roli i mësueses mbase është rol dhe ndikim i madh, po aq sa i prindërve. Në shkollë e takon fëmija për herë të parë sistemin dhe shoqërinë e organizuar institucionalisht. Mësuesja është edhe emri, edhe fytyra, edhe udhërrëfyesja. Nga mësuesja varen aq shumë gjëra: prej pasionit për dijen dhe zbulimit të talentit e deri te përgjegjshmëria shoqërore e individit.
Shkollimi është prodhuesi më i madh i aftësisë së njerëzve dhe krijuesi kryesor i kulturës së qytetarëve të së nesërmes. Madje, besoj që edhe më shumë sesa familjeve të tyre, njerëzit i detyrohen cilësisë së shkollimit për personalitetin e tyre, si për të mirë ashtu edhe për të keq. Rëndësia e shkollimit, pikërisht pse tepër e madhe, praktikisht bëhet e pamatshme.

© REVISTA TEUTA. Të gjitha të drejtat janë të rezervuara.